Wśród fal oceanu, czyli "Syrena"

            Przed chwilą przeczytałam "Syrenę" debiutancką powieść Kiery Cass, która została wydana w Polsce dopiero w tym roku. Jest to na pewno rewelacyjna dla fanek twórczości Kiery. Tym razem zamiast stroić się w przepiękne suknie musimy zagłębić się w oceanie i odnaleźć nasz ogon. Nie musimy brać głębokich wdechów, bo oto zadba już Matka Ocean, byśmy nie utonęły lub utonęli, bo nikt nie twierdzi, że to typowo dziewczęca historia. Każdy może stać się tą przepiękną i niebezpieczną istotą. Jest to zdecydowanie dzieło dla wielbicieli mitologii, a także klimatu dziewczęcych marzeń, bo która z nas nie chciała nigdy być syrenką?

            Teraz niestety muszę zawieść wszystkie fanki. Ta historia nie urzekła mnie tak jak "Selekcja", którą kocham całym sercem, ale należy pamiętać, że jest to debiut autorki. Zapewne będzie wiele osób, który posiadają odrębne zdanie, ale ilu ludzi, tyle opinii. Przez pierwszych sto stron, może trochę więcej nie wydarzyło się zbyt dużo, było to zwyczajne życie syreny, jeśli da się tak to nazwać. Akcja rozkręca się dopiero w połowie, i to wtedy wiele wiadomości spada na nas jak grom z jasnego nieba.

            Jest to powieść dla osób, które lubią wątki romantyczne, ale ważna jest tu też przyjaźń, odwaga i wiele innych wartości. Każda syrena jest inna i dla każdej ważne jest co innego. Myślę, że osoby, które nie cierpią utworów z drobnymi elementami fantastycznymi będą zadowolone z przeczytania tej książki (Dominika to do ciebie), a potem może sięgną po bardziej ambitne utwory. Jest to doskonała rozrywka na leniwy weekand, idealna by odpocząć i poczuć lato, które zbliża się coraz większymi krokami.

            Nie byłabym sobą, gdybym nie wspomniała o przepięknej okładce, która zachwyciła mnie od samego początku. Potem skakałam po pokoju, by móc zacząć ją w końcu czytać, ale święta to przecież czas, który należy spędzić z rodziną, więc czytanie odwlekło się w czasie i zostało podziwianie na półce.

"Nic, co dobre, nie przychodzi łatwo."

           Kahlen {czytaj Kejlin} zmienia się diametralnie w ciągu swojej służby. Dla waszej ciekawości dodam, że jak jakaś młoda dziewczyna bardzo chciała żyć, ale jej koniec zbliżał się miała szansę zostać uratowana przez Matkę Ocean. Jednak to równało się potem z całym wiekiem służby i wyrzutami, że przyczyniło się do śmierci wielu osób, bo przecież syrena zabija głosem. Jednak bohaterka zyskuje też wiele przyjaciółki, siostry, nowe cechy, dowiaduje się o swoich ukrytych zdolnościach, znajduje powołanie, by pomagać dzieciom, staje się lepsza. Jest tylko jedna rzecz, która pragnie, a mianowicie miłości, ale nie tej siostrzanej lub matczynej, tej pomiędzy kobietą, a mężczyzną, tej romantycznej i prawdziwej.

           

            W końcu udaje jej się odnaleźć swój życiowy cel. Ale co dalej skoro jest syreną? Tego wam nie zdradzę. Mam nadzieję, że kogoś zainteresowałam, bo naprawdę warto przeczytać tę powieść. Jest w niej zawarte także przesłanie dla każdego z nas i życzę wam, by każdy je odnalazł i w swoim życiu. Chociaż narzekałam na początku na zbyt wolną akcję, na lekki podmuch wiatru myślę, że miała ona swój urok. To, że sztorm przybył dopiero później. Uważam, że nie da się nie polubić Kahlen i innych bohaterów. Teraz to jeszcze bardziej oczekuję na wakacje, bo kto wie, czy z piany morskiej nie wynurzy się jakiś piękny syren?

                                                                                                                           Daria